Chris Arts

Waar is mijn fut?

Hoe haal ik die uit de put?

Hoe toon ik minder moe?

Waarom lach ik niet meer naar Olga toe?

 

Ik kan me er maar niet toe zetten.

Lig, zit op mezelf te letten,

Erger me aan mijn dikke pens,

Voel me even geen mens.

 

Aan bewegen kom ik zo niet toe.

Daarvoor ben ik gewoon te moe.

Boodschap vandaag: beperking accepteren.

Ermee omgaan moet je leren.

 

Wie weet morgen weer wat fut?

Zit ik wat minder in de put?

Misschien wat minder moe?

Lach ik meer naar Olga toe.

 

Diep gesprek

Aan behoefte geen gebrek

Dicht bij elkaar

Alleen in gedachten een paar

 

Dit is zo hard

Dit is zo verward

We zij teruggegooid

We voelen ons berooid

 

Hoe gaan we er mee om

Woede blijft. Dat is niet stom

Kunnen we leren

Er vanaf te keren

 

Samen in onze armen

Proberen elkaar te verwarmen

Het gaat met een traan, soms met een lach

Bijna tot de nieuwe dag

 

Half lig ik te dromen.

Zou de tijd weer komen

Dat ik gewoon kan staan

En overal naartoe kan gaan?

 

Dan kruipt het door me heen.

Voel je ene been, voel je andere been.

Liggen ze er niet ontspannen bij?

Voelen ze al niet bijna vrij?

 

Half ligt ze te dromen.

Onrust is weer in haar gekomen,

En dat ik steeds weer op moet staan

En voetje voor voetje moet gaan.

 

Dan schiet de boosheid door haar heen,

Voert ze haar gevecht alleen.

Ik probeer haar wat te strelen.

Het blijft een armoedige poging, geen hele.

 

Samen, alleen

Bang, bezorgd

Afstand, dichtbij

Liefde, zo veel!

 

Twee bange mensen

Waar liggen de grenzen

Van hun gevecht?

 

In het donker bijeen

Waar gaat het heen

Met hun toekomst?

 

Tranen van verdriet

En ook van woede

Keert het ten goede?

 

Kracht vinden bij elkaar

Samen een sterk paar

Willen we vooruit

 

Stille bange mensen

Onzekere grenzen

Intieme nacht

 

Zwarte nacht

Niet dreigend

Wel verward

 

Herinneringen aan Peter

Terug naar zijn oorsprong

Herenigd

 

Onderkenning

Van wat ook ons

Overkomen kan

 

Onzekerheid

Het voelt niet goed

Wat brengt morgen?

 

Langzame slaap

Even alles rustig

Tot de ochtendzang

 

Zorgen in je ogen

Liefde in je blik

Spanning in je lichaam

Liefdevol gezicht

 

Felle uitval

Ook een lach

Het moet er toch uit

Liefde overwint

 

Volle aandacht

Dwaalt wat weg

Hé, kom op

Samen, zeg

 

Zo dicht bij me

Zo hecht

Zo gelukkig makend

Zo echt

 

Zware benen

Van heupen tot tenen

Moeite ze te tillen

Terwijl ik anders zou willen

 

Oefenen op de fiets

Dat is niet niets

Puffend draai ik ze rond

Mijn benen van de grond

 

Even lekker buitenlucht

Een hele diepe zucht

Veilig aan Olga’s hand

Ben ik weer op de bank beland

 

Ik blokkeer

Iedere keer.

Hoe moet ik beginnen?

Er komt geen signaal van binnen.

 

Mijn adem doet ook al raar,

Onregelmatig en zwaar.

Mijn benen gaan trillen,

Terwijl ik anders zou willen.

 

Veilig aan Olga’s hand

Kom ik wel aan de andere kant,

Maar die kruk

Maakt mijn concentratie stuk.

 

Ik wil het weg redeneren.

Ik wil het relativeren.

Ik wil weer goed lopen leren.

Ik wil weer kunnen draaien en keren.

 

Beweeg en probeer.

Vooruit, forceer.

Olga aan je zij

Staat je bij.

 

Wel of niet gewaakt?

Wakker en slaap verzaakt?

Lig ik op mijn zij of op mijn rug?

Draai ik naar links of terug?

 

Daar lig ik en twijfel.

Ik keer en weifel.

Neen, ik hoef niet naar het toilet,

Blijf maar rustig in bed.

 

Ik hoor mijn ademhaling.

Zwaar, neemt me in de maling.

Veroorzaakt onzekerheid.

Stop die gekkigheid!

 

Wat is gebeurd, passeert mijn geest.

Een gevoel van onmacht het meest.

Dan wordt die verdrongen door andere gedachten,

Terwijl ik op de slaap lig te wachten.